اگر یک اسمان دل را به قصد عشق بر می دارم

میان عشق و زیبایی تو را  من دوست  می دارم

 اشک در چشمان من طوفان غم داردبه دل

خنده بر لب می زنم تا کس  نداند  راز  دل  

 از یک نگاه گرم تو رنگم پریـده است

قربان او شوم که تو را آفریده است

 از عالمی گسست دلم بسته ی تو شد

محبــوب من،تــو بـا همه عــالــم بـرابـری

 ای کــه دل بــردی ز دلـدار مــن آزارش مــکن

آنچه او در کار من کرده است در کارش مکن

 
اشک را گفتم از چه می ریزی ای دیوانه، گفت:
روزن امیــدی از ایـــن گوشـــه پــیــدا کــرده ام

 
انصاف نباشد که من خسته رنجور

پروانه او باشم و او شمع جماعت

 
اي كاش جان بخواهد معشوق جاني ما

تا مدعــي بميــرد از جـانـفشـــانــي مــا

 
اگر شراب خوري جرعه اي فشان بر خاک

از آن گنــاه که نفعــي رسد بغيــر چه باک

 
ابر بارنده به دريـــا ميگفت من نباشــم تــو کـجـا دريایي

در دلش خنده کنان دريا گفت ابر بارنده تو خود از مايي

 
این طرف مشتی صدف ،انجا کمی گل ریخته

موج، ماهی های عاشق را به ساحل ریخته

 اي دل بشارت مي دهم خوش روزگاري مي رسد

شب را سحر باشد ز پي ، آخــر بـهاري مي رسـد

 از غــم خبــری نـبـود اگر عشــق نبود

دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود

 
از همه خلق توانم که ببرم همه عمر

از تو ای دوست بریدن نفسی نتوانم

 ای کاش به عالم تا چشم کار میکرد

دل بـــود و ادم آنـرا قـربـان یـار میکرد

 از ســــوز مـحـبـت چـه خبـر اهــل هوس را

اين آتش عشق است نسوزد همه کس را

 
اي دوست مزن زخم زبان جاي نصيحت

بـگـذار بـبـارد بـه سـرم سنـگ مصيـبـت

 از صبا پرس که ما راهمه شب تا دم صبح

بوي زلف تو همان مونس جانست که بود

 اجــــزای وجــود من هـمــه دوســـت گرفت

نامی است زمن بر من و باقی همه اوست

 ای که به دام تو اسیــــــرم اسیــــــــــــر

لذت دیوانگی از من مگیــــــــــــــــــــــــــر

 ای دل مباش یکدم خالی ز عشق و مستی

و آنـگـه بـرو کـه رسـتی از نیستی و هستی

 
ای نـگاهـــت نــخـی از مـخـمـل و از ابـریــشــم

چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم

 
اي غايب از نظر به خدا مي سپارمت

جانم بسوختي و بدل دوست دارمت

 
امشب ستایمت ای پری فردا ز گفتن بگذری

فـردا زمیـن و آسـمان در شـرح تـو باشد فنا

 ای نـگـاهـت رونــق فــردای مـن

در تو معنی می شود دنیای من

 
ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

رو نی به کام عاشقان گردد کار

 
ای خوشا آن دل که آزاری نمی آید از او

غیــر کـار عاشـقی کـاری نمی آیـد از او

 این چه عشقی است که در دل دارم

من از ایــن عشــق چـه حـاصـل دارم

مــی گـریـزی  ز مــن  و  در طلـــبــت

بــــاز هـــــم کــوشــش بـــاطـل دارم

 ای کاشکی به عالم تا چشم کار میکرد

دل بود و آدم آن را قربان یار میکرد

 
اگـــر جــهان هـمـه دشـمن شود ز دامن تو

به تيغ مرگ شود دست من رها اي دوست

 ای دیر به دست آمده  بس زود برفتی

آتش زدی اندر من وچون دود برفتی

 ای آرزوی دیده بینا چگونه ای؟

وی مونس دل ِ من ِ تنها چگونه ای؟

از ناز ونازکی اگر اینجا نیامدی

 اي دل اندر بند زلفش از پريشاني منال

مرغ زيرک چون به دام افتد تحمل بايدش

 ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت

از خواب برآرم که نبینند به خوابت

 این من و تو حاصل تفریق ماست

پس تو هم با من بیا تا ما شویم

 از ربــاعــی مــصــرع آخــر زنــد نــاخــن بــه دل
خط پشت لب به چشم ما ز ابرو خوشتر است

 از فـريـب باغـبان ايمن مشـو اي عـنـدليـب

پيش از اين منهم درين باغ آشياني داشتم

 ای عشق مدد کن که به سامان برسیم

چون مزرعه تشنه به باران برسیم

یا من برسم به یار یا یار به من

یا هر دو بمیریم و به پایان برسیم

 اختیاری داشتم دل دادم و دلبر گرفتم

حالیا دل بر گرفتن را ندارم اختیاری

 ای کاروان اهسته تر کارام جانم میرود

وان دل که با خود داشتم با دل ستانم میرود